ตอนที่ 8 HopeGa Special nc-17
**Not based on true story**
เถื่อน ดิบ เย็นชา นี่แหละนิยามตัวผม.....
แนะนำตัวก่อนดีกว่า ผมชื่อ ยุนกิ ครับ หรือจะเรียกว่า ชูก้า
ก็ได้ครับ ผมเป็นหนึ่งในสมาชิกของวงบังทัน
แรกๆที่เข้ามาใหม่ผมค่อนข้างจะเป็นคนที่เงียบๆนะครับ
ไม่ค่อยสุงสิงกับใครสักเท่าไหร่ จนผมได้มาเจอกับเขา
เขาที่ทำให้ทุกอย่างในชีวิตของผมเปลี่ยนไป จากที่เป็นคนยิ้มโคตรจะยาก แต่กลับมายิ้มให้เขาทุกครั้งเมื่อเขาเล่นมุกใส่
ต่อให้มันจะแป่กแค่ไหน ผมก็ยิ้มให้เขา
จากที่เป็นคนชอบอยู่คนเดียว กลับกลายเป็นอยากที่จะอยู่กับเขา
อยากจะใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนไปๆมาๆ ก็เริ่มอยากได้มาเป็นของตัวเอง
แล้วก็ได้แล้วด้วย
J
“แม่งเอ๊ย
ทำไมมันคิดไม่ออกสักทีว่ะ”
คำด่าสบถถูกปล่อยออกมาจากปากของคนร่างบางที่กำลังนั่งเครียดอยู่กับการแต่งเพลง
ทำเอาคนร่างสูงที่กำลังนอนอยู่ถึงกับสะดุ้งตื่นเลยทีเดียว
“เป็นไรว่ะ ยุนกิ”
ถึงแม้จะอายุน้อยกว่า
แต่สรรพนามคำว่าพี่ก็แทบจะไม่เคยหลุดออกมาจากปากของเขาเลยสักครั้ง
“เห้ย
มึงจะเรียกกูดีๆบ้างไม่ได้เลยรึไงว่ะ กูเป็นพี่มึงนะ”
“อ้าวเหรอ
นึกว่าเป็นเมียซะอีก”
อีโฮป....
เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ พอตามใจก็ชอบมาหยาบคายใส่ ต่อให้เป็นผัวเมียกันจริงๆ
มันก็ควรจะพูดดีๆบ้างรึเปล่าว่ะ นู่นนี่นั่นก็ดีแต่ใช้กำลัง หยาบคายจริงๆ
ยิ่งเรื่องบนเตียงนะ ไม่ต้องพูดถึง มันทำจนสะโพกของผมระบมไปได้เป็นเดือนอ่ะคิดดู
“เฮ้ย
พูดให้มันดีๆหน่อยนะ” ร่างบางพูดพร้อมกับเดินไปดีดหน้าผากของคนที่กำลังนอน
แต่ทว่าร่างสูงกลับคว้ามือของร่างเล็กพร้อมกับดึงลงมาหาตัวของเขา
ทำให้สภาพในตอนนี้เป็นร่างเล็กที่กำลังขึ้นคร่อมเขาอยู่
“ยุนกิอ่า
หัดเป็นศรีภรรยาที่ดีหน่อยสิ เดี๋ยวนี้เป็นอะไรนะ หยาบคายหน่อยก็โดนว่า” ร่างสูงพูดพร้อมกับเกลี่ยแก้มขาวใสของคนร่างบาง
“โฮซอก... นายนี่มัน
แย่จริงๆ” ร่างเล็กพูดไปเบะปากไป
ภาพที่ปรากฏออกมาต่อหน้าคนที่นอนอยู่ด้านล่างตอนนี้ ถ้าให้เปรียบ
ยุนกิก็เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ที่อยู่ในมือของเสือ ทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลยนะ
“ฮยองเบะปากแล้วน่ารักจังนะ”
ในที่สุดคำว่าฮยองก็หลุดออกมาจากปากของร่างสูงสักที
แต่ว่าคำพูดที่เหมือนคำชมนั่นมันทำให้หัวใจรู้สึกพองโตยังไงไม่รู้
“คนบ้า...”
“บ้าแล้วรักไหมล่ะ”
“.....”
“รักไหม ไหนตอบสิ”
“ไม่! ไม่รัก”
ใครมันจะไปพูดว่ารักง่ายๆกันเล่า
ฝันไปเหอะ
“ไม่รักงั้นต้องโดนลงโทษ”
เมื่อสิ้นสุดคำพูดของคนร่างสูง
เขาก็ดึงคนที่คร่อมอยู่ด้านบนลงมาประกบปากทันที
รสชาติและความหอมหวานจากริมฝีปากของคนร่างบางตรงหน้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักครั้ง
เขาชอบชอบที่จะจูบคนตัวเล็กคนนี้ และต้องการที่จะให้จูบนี้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
“อื้อ...” ร่างบางเริ่มส่งเสียงร้องจากการขาดอากาศ แต่คิดหรือว่าร่างสูงจะสนใจ
เขายังคงระดมจูบไปเรื่อยๆ ลิ้นร้อนพันเกี่ยวกระวัดกันในโพรงปากอย่างพัลวัน มือของร่างหนาเริ่มซุกซนได้ล้วงเข้าไปปัดป่ายยอดอกสีหวาน
ร่างบางตอนนี้เริ่มรู้ตัวแล้วว่าถ้าปล่อยให้คนร่างสูงตรงหน้าเล่นแบบนี้ไปเรื่อยๆคงจะไม่ได้ทำงานอย่างแน่นอน
เขาเลยค่อยๆดันตัวออกจากการรัดกุมของร่างหนา
แต่แรงอันน้อยนิดจะสู้แรงอันมหาศาลของโฮซอกได้อย่างไรกัน
“โฮซอก!! นาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” ร่างเล็กพยายามดันตัวออกจากร่างสูง
“ยุนกิอ่า...
ขออีกนิดไม่ได้เหรอ นี่ก็ตั้งหลายวันแล้วนะที่เราไม่ได้บั้มบั้มกันอ่า ขอนิดนึงน่า”
ร่างสูงไม่ได้พูดอย่างแต่เริ่มไซร้ซอกคอขาวเนียนของยุนกิไปด้วย
“ย่าห์! นายนี่ หยุดเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะไปทำงานแล้ว ปล่อยยยยย!!” ร่างเล็กเริ่มโวยวาย ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่อยากสวีทกับแฟนนะ แต่ว่า งานคืองาน
สวีทคือสวีท มันจะเอามาทำพร้อมกันได้ไงล่ะ!!
“…ปล่อยก็ได้ครับ”
สุดท้ายร่างสูงก็ยอมปล่อยร่างเล็กออกจากอ้อมกอดของเขา
“ดี”
“แต่ว่าพอเสร็จงานแล้ว
ยุนกิต้องมาหาผมที่ห้องนะ” ร่างสูงพูดพร้อมกับมากระเง้ากระงอดที่แขนของร่างเล็ก
“อืม ก็ได้” ยอมตกลงแต่โดยดี ไม่มีซึ่งข้อโต้แย้งใดๆ.. [อยากละสิยุนกิ :3]
“จุ๊บ รักนะครับที่รัก”
โฮซอกพูดพร้อมกับบดจูบหนักๆไปที่ริมฝีปากบางของร่างเล็ก
“ไปเลย ออกไปได้แล้ว”
ปากก็ไล่อยู่หรอกนะ แต่ว่าแก้มของเจ้าตัวกลับแดงไปหมดแล้ว
“ครับ ศรีภรรยาของผม”
“ไอ้เหยินบ้าเอ๋ย...”
………………………………………………….
NC – 17
...เมื่องานสำเร็จลุล่วงก็ถึงเวลาทำตามสัญญา…
ร่างบางถูกกระชากเข้ามาในอ้อมกอดของร่างสูงทันทีเมื่อเดินเข้ามาในห้อง ริมฝีปากแดงฉ่ำตอนนี้ถูกทาบทับลงมาด้วยริมฝีปากหนาของร่างสูง
การบดจูบแสนเร่าร้อนทำให้ร่างเล็กเริ่มหอบเนื่องจากความร้อนในร่างกายที่เริ่มเพิ่มขึ้นมากเรื่อยๆ
หน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักหน่วง ทั้งตื่นเต้น ทั้งเสียวซ่านไปทั้งตัว
“แค่จูบก็เป็นขนาดนี้แล้วเหรอครับ
ยุนกิ”
“นายมันบ้า โฮซอก...”
“บ้าแล้วรักไหมล่ะ”
ร่างสูงดันร่างเล็กให้นอนราบลงกับเตียง
พร้อมกับพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้า
แต่ก็ยังไม่วายจะลืมที่จะประทับรอยความเป็นเจ้าของไว้ตามซอกคอขาวเนียน
เรื่อยลงไปตามหน้าอก
กระดุมที่ค่อยๆถูกปลดทีละเม็ด
จนหมดเผยให้เห็นผิวกายสีขาวเนียนของร่างบางตรงหน้า
ยอดอกทับทิมที่เริ่มแข็งจากการบีบซ้ำของมือหนา
ทำให้ร่างเล็กหลุดเสียงครางออกมาเป็นช่วงๆ หน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักหน่วง
“อื้อ
ล...เลิกบีบได้แล้ว” ร่างบางเริ่มส่งเสียงร้องประท้วง
“ครับ ไม่บีบ..
แต่ของับเลยนะครับ”
ยอดอกที่เริ่มแข็งขัดมากขึ้นเรื่อยๆ
จากการทั้งโดนกัดทั้งโดนบีบ
ทำให้ความเป็นชายของเขาเริ่มตั้งชูชันจนเห็นได้ชัดแม้จะใส่กางเกงอยู่ก็ตาม
“ยุนกิอ่า...
ตรงนี้มันตั้งขึ้นแล้วนะ”
ร่างสูงพูดพร้อมกับคลึงส่วนปลายของแก่นกายร่างเล็ก จนกางเกงเริ่มแฉะจากน้ำที่เริ่มปริ่มออกมาจากส่วนปลาย
“อ... อ๊ะ ม...ไม่เอาแบบนี้” ร่างบางส่งเสียงร้องประท้วง
มาแกล้งคนแก่กว่าแบบนี้มันไม่สุภาพเลยนะโฮซอก
“ไม่แกล้งแล้วครับที่รัก”
ร่างสูงค่อยๆบรรจงรูดซิบออก
มือหนาที่ค่อยๆบรรจงดึงเนื้อผ้าชิ้นบางออกจากขาเรียวบางของร่างเล็ก
เผยให้เห็นแก่นกายที่ตั้งชูชันขึ้นมาจากการกระตุ้นเพียงเล็กน้อยของร่างสูง
พร้อมกับส่วนปลายที่น้ำเริ่มไหลออกมาเล็กน้อย
ร่างสูงบรรจงนวดคลึงตรงส่วนหัวแก่นกายของคนร่างบางตรงหน้าอย่างเบามือ
คนตัวเล็กแบบ มิน ยุนกิ ถ้าขืนรุกหนักตั้งแต่ตอนช่วงแรกๆคงหมดแรงอย่างรวดเร็วเป็นแน่แท้
ดูจากสัดส่วนที่แสนจะละม้ายคล้ายคลึงกับผู้หญิง เอวที่บางเฉียบ
และสีผิวขาวนวลเนียน แก้มสีแดงอมชมพู ริมฝีปากสีชมพูฉ่ำน้ำ
ดูยังไงเขาก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนนึวเลยสักนิดเดียว
ร่างเล็กนอนหอบหายใจอย่างหนักพร้อมกับส่งเสียงครางร้องประท้วงคนที่กำลังปรนเปรอความสุขให้กับเขา
มือหนาที่เริ่มบีบเน้นตรงส่วนยอด เริ่มรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว
เร่งเร้าจังหวะทำให้คนที่นอนอยู่ข้างล่างเริ่มอยู่ไม่สุก
ฝ่ามือเล็กเอื้อมขึ้นมาขยุ้มผมของคนตัวสูง
การกระทำที่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเขาต้องการที่จะระบายความเสียวซ่านที่มาจาการหยอกเย้าของคนตรงหน้า
“ฮ..โฮซอก พอแล้ว
อื้อ...ไม่ไหว” ร่างบางเผยอริมฝีปากขึ้นก่อนจะขอร้องให้คนร้องสูงตรงหน้าหยุดหยอกเหย้ากับน้องชายของเขาสักที
น้ำตาที่ใสๆที่ค่อยๆเอ่อออกมา
เขาต้องการที่จะปลดปล่อยแต่คนร่างสูงตรงหน้ากลับกดส่วนยอดเอาไว้
“หืม? ไม่ไหวแล้วเหรอครับ” ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจกับการกระทำของคนต่างหน้า
ดูสิ ยุนกิที่ใครๆต่างก็กลัวกำลังจะแพ้เขาอย่างหมดรูปเลย
“อื้อ” ร่างเล็กหลับตาพร้อมกับพยักหน้าหงึกหงัก
สุดท้ายร่างสูงก็ยอมปล่อย
น้ำสีขาวขุ่นที่ค่อยๆไหลออกจากส่วนปลายของร่างบางที่ละน้อย
ทำให้ร่างสูงรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก
เขาเองก็ต้องการจะเข้าไปสำรวจโพรงเล็กของคนตรงหน้าแล้วเช่นกัน
โฮซอกจัดแจงถอดกางเกงของตนออกอย่างรวดเร็ว
แก่นกายที่มีขนาดใหญ่กว่าของยุนกิถึงสองเท่า
ทำเอาคนที่นอนอยู่รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องไปเลย ร่างบางกะพริบตาปริบๆ
เขาก็ได้แต่หวังว่าในวันพรุ่งนี้ เขาจะยังสามารถเดินได้แบบคนปกติอีกหรือไม่นะ...
ไร้ซึ่งการเปิดทางใดๆ
แก่นกายขนาดใหญ่ชุ่มน้ำค่อยๆถูกดันเข้าไปในช่องทางสีสดพร้อมกับของเหลวสีแดงสดที่ค่อยๆไหลออกมา
กลายเป็นตัวหล่อลื่นที่สามารถทำให้ขยับเขยื้อนแก่นกายได้ง่ายมากขึ้น
“อ๊า... เจ็บ โฮซอก ฮยองเจ็บ...”
“อย่าเกร็งนะครับ”
ร่างสูงค่อยๆขยับเข้าออกอย่างระมัดระวัง ท่องเอาไว้โฮซอกต้องค่อยๆทำให้เขายอมรับ
ช้าๆเข้าไว้ นะโม เข้าออก หายใจเข้าพุธ... หายใจออก ท...
“โฮซอก”
“ค..ครับ?”
“เร็วขึ้นอีกสิ”
กูไม่ยงไม่เย็นแม่งแล้ว !!!
เมื่อได้ยินร่างเล็กเอ่ยปากเช่นนั้น
เขาก็ไม่รอช้าที่จะตอบรับความต้องการของคนตรงหน้า
การกระแทกเข้าออกซ้ำๆอย่างรุนแรงหลายครั้งถูกมอบให้คนร่างบาง ร่างกายที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ และลมหายใจที่ขาดเป็นห่วง
ร่างสูงกระแทกซ้ำเข้าไปในหลายครั้งจนร่างเล็กในตอนนี้แทบจะไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกใดๆอีก
ทุกอย่างมันดูอื้ออึ้งและมึนงงไปหมด ของเหลวสีแดงสดไหลออกมาอย่างไม่หยุด
การเสียดสีภายในช่องจนเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง
เตียงที่สั่นโครงเครงไปมา เสียงครางที่หลุดออกมาอย่างไม่ขาดสาย จนในที่สุดทุกอย่างก็จบลง
ของเหลวสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางสีแดงสดอย่างมากมาย
ร่างสูงค่อยๆถอนแก่นกายออก
พร้อมกับค่อยๆล้มตัวลงนอนข้างๆคนร่างบางตรงหน้า ซึ่งในตอนนี้เขาได้โดน knock-out ไปเป็นที่เรียบร้อย
“รักนะครับ
ยุนกิฮยองที่รักของผม” ร่างสูงพูดพร้อมกับจูบเบาๆที่หน้าของคนตรงหน้า
ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
สุดท้ายก็เรียกยุนกิว่าฮยองแล้วสินะโฮซอก
รักกันแบบนี้ไปนานๆนะ
………………………………………………………………………..
โว้ะ โฮ้ะ โฮ้ววววว
เป็นยังไงบ้างเล่านักอ่านทั้งหลาย ตอนนี้เป็นพิเศษ ของพี่โฮป
และพี่ก้า
ไรท์ของโทษนะ ที่มาอัพอภิมหาโคตรๆช้า สัญญาจริงๆว่าต่อไปนี้ จิพยายาม
เน้น.. พยายามจิมาอัพให้บ่อยยิ่งขึ้น
ยังไงก็ติดตามกันแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ อย่าเพิ่งหายไปไหนกัน
ถ้าหายไป ไรท์เหงาตายเยย
ปล.รักนักอ่านทุกคนนะ ม๊วฟฟฟ
ติดตามอัพเดทตอนต่างๆ
Twitter: @dumklumx95_
