ตอนที่
3
I want you I need you 노래 부르지만
แสงแดดรำไรในยามเช้าส่องผ่านม่านเข้ามาให้ในห้องของพี่ใหญ่
บ่งบอกถึงเช้าอัดสดใสของวันแห่งการไปเที่ยวพักผ่อนของหนุ่มๆบังทัน
"อือ....
ต้องตื่นแล้วสินะ"
พี่ใหญ่ของวงพยายามดันตัวให้ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะไปปลุกน้องๆ
ให้รีบตื่นขึ้นเตรียมตัว ซึ่งแน่นอนว่าห้องแรกที่เขาจะไปก็คือห้องของ วี
ก๊อก ก๊อก...
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
แต่กลับไร้ซึ่งเสียงขานรับ เขาจึงลองเคาะอีกทีเพื่อความแน่ใจว่า วี กำลังหลับ
ก๊อก ก๊อก...
ไร้เสียงตอบรับอีกเช่นเคย
"ยังหลับอยู่สินะ"
พูดพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ
ยิ่งหลับก็ยิ่งดี จะได้ถือโอกาสลวนลามได้ง่ายหน่อย
แอ๊ด..
เสียงเปิดประตูดังขึ้นในความเงียบสงัด สิ่งแรกที่ปรากฏต่อสายตาของพี่จิน
คือภาพของชายหนุ่มร่างบางกำลังนอนหลับสนิทอยู่ในห้วงนิทรา ไม่รอช้า
เขารีบเดินไปนั่งลงข้าง ๆเด็กน้อยร่างบาง
พร้อมกับเกลี่ยแก้มขาวใสเบาๆ
' น่ารักจัง ' เขาคิดในใจ
"วีอ่า...
เช้าแล้วนะ วันนี้เราต้องไปเที่ยวกันด้วย ตื่นได้แล้วนะ" พูดพร้อมกับเขย่าร่างบางเบาๆ
"งื้อออ
จินฮยองเหรอ..." คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมา
"อืม..... ฮยองเอง
ลุกได้แล้วนะ ไปอาบน้ำแต่งตัวนะ"
"ไม่ ผมจะนอนต่อ”
พูดพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมโปง
“เฮ้อ....” จินถอนหายใจยาวยืด
จิ้มๆ...
“ฮ...ฮยองทำไรอ่ะ”
คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงกับการกระทำของจิน
“ก็ จั้กจี้ไงล่ะ”
จินพูดพร้อมกับจิ้มเอววีไปเรื่อยๆ
“พอได้แล้วๆ ผมลุกแล้วๆ”
วีทนไม่ได้กับการกระทำของจินจึงจำใจต้องรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว
“ดีมาก วีน้อยของพี่”
จินพูดพร้อมกับลูบหัววีอย่างอ่อนโยน
พร้อมกับหันหลังเดินออกจากห้องของวีไป ทิ้งไว้ให้เหลือแต่เพียงความเงียบสงัด ‘ของพี่ งั้นเหรอ.. ฮ่าๆ..’ น่าน้อยใจจังนะ
ที่ตอนนี้วีไม่ได้เป็นของจินแล้ว ตอนนี้เขาทั้งสองมีสถานะเป็นเพียงแค่รุ่นพี่และ
รุ่นน้อง เมื่อก่อนพวกเขาเคยรักกันปานจะกลืนกินแต่เมื่อเกิดเรื่องนั้นขึ้น
วีจำใจต้องถอยห่างออกมาจากสถานะที่เรียกว่า แฟน
ตอนนี้พี่จินได้ตามปลุกน้องๆทุกคนครบเกือบหมดแล้ว
แต่เหลือเพียงคนเดียวที่เขามักจะลืมเสมอว่าคนๆนี้มีชีวิตอยู่บนโลก
ซึ่งก็คือมักเน่ปีศาจ จอนจองกุก และคนที่จะต้องไปปลุกมักเน่นั้นก็คือ วี
“เฮ้ย... ไอ้วี
ทำไมแกชักช้าจังว่ะ ไปปลุกน้องมันได้แล้ว เดี๋ยวมันก็นอนเลยไปยันเที่ยงวันหรอก”
เสียงเพื่อนสนิท
จอมกวนตีนของวีดังขึ้น ขณะที่เขากำลังจะเดินลงไปยังโต๊ะกินข้าว
“เออๆ กำลังจะไปเนี่ย
อย่ารีบนักจะได้ไหมว่ะ” วีตอบกลับไปอย่างหงุดหงิด
คนมันเพิ่งจะตื่น จะเร่งอะไรกันนักหนาเนี่ย
“เฮ้ย
ไอ้จีมินแล้วทำไมแกไม่ไปปลุกน้องมันเองว่ะ ให้ไอ้วีมันไปปลุกทำไม
แกก็ว่างอยู่ไม่ใช่เหรอ” น้ำเสียงที่แสนจะเย็นชาของหนุ่มหน้าขาวใสซึ่งมีนามว่า
ชูก้า ดังแทรกขึ้นระหว่างบทสนทนาของวีและจีมิน
“ฮยองอ่า....
ฮยองนี่ไม่รู้อะไรเลย ไอ้จองกุกมันตามจีบวีอยู่คร้าบ~” จีมินเอียงคอไปกระซิบบอกให้ชูก้าได้รับรู้ถึงความสนิทสนมระหว่างวีกับจองกุก
“แล้วมันเกี่ยวอะไรว่ะ”
“ก็พวกมันจะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นไงล่ะ
โถ่ว.. ฮยองนี่จะใสซื่อไปแล้วมั้ง” จีมินตอบ
“ที่รักครับ
อย่าไปยุ่งกับพวกน้องๆมันเลย เรามาคุยเรื่องของเราดีกว่า
ว่าตอนไปเที่ยวเราจทำอะไรกันดี” ชายหนุ่มร่างสูง (เจโฮป)
เดินเข้ามากอดคอชูก้าพร้อมกับกระซิบข้างหูด้วยคำพูดแบบนั้น
ทำเอาชูก้าหน้าแดงจนกลายเป็นลูกมะเขือเทศไปเลยทีเดียว
“พ...พูดอะไรหน่ะ
ไอ้โฮปบ้า” พูดพร้อมกับตบแขนคนร่างสูงเบาๆ
“แหม..
พูดนิดพูดหน่อยไม่ได้เลยนะ ฮ่าๆ”
ตัดมาที่ด้านของวี
เขาที่มีหน้าที่ที่จะต้องไปปลุกมักเน่จอมซน
ตอนนี้ก็มายืนอยู่หน้าห้องแล้วแต่ทว่าเขากลับไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป
‘จะโดนอะไรไหมเนี่ย
เฮ้อ..’
“มายืนทำอะไรอยู่หน้าห้องคนอื่นครับ”
เสียงของใครบางคนดังขึ้นข้างหูของวี
ทำเอาเขาตกใจจนต้องกระโดดถอยออกมา
“อ้าว? นายตื่นแล้วเหรอ” วีถามกลับไปทั้งๆที่ยังตกใจอยู่
“ครับ
ตื่นมารอฮยองปลุกไง มาขอผมกอดที” ไม่รอช้า
เพียงแค่ออกแรงกระตุกข้อมือเพียงเล็กน้อย ตอนนี้ร่างบางก็เขามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว
“ท..ทำบ้าอะไรน่ะ”
พูดไปเขินไป ตอนนี้หูของวีเป้นสีแดงระเรื่อเรื่อยไปจนถึงแก้มแล้ว
“ฮยองครับ ตัวหอมจัง”
จองกุกพูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอให้แน่นมากยิ่งขึ้น
“ฮยอง.. ผมต้องการฮยอง
ฮยองมาเป็นของผมนะ” จองกุกค่อยๆเชยคางของวีขึ้นมาให้มาอยู่ระดับเดียวกันกับริมฝีปากของเขา
‘เขาจะทำอะไรหน่ะ’
วีคิดในใจ
จองกุกค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆ
หน้าของวี ทำให้วีเผลอเผยอปากขึ้นเล็กน้อย
ทำให้จองกุกได้โอกาสจึงรีบประกบริมฝีปากลงทันที
สัมผัสที่ได้ลิ้มรสคือรสของหวานจากริมฝีปากของคนร่างบางแต่ความสุขเหล่านั้นมีเวลาให้เพียงแค่เล็กน้อย
เนื่องจากมีเสียงใครบางคนตะโกนแทรกขึ้น
“ทำอะไรกัน!” เสียงนั้นคือเสียงของพี่ใหญ่ จิน
เมื่อวีได้ยินเสียงของพี่จินก็รีบผลักจองกุกออกทันที
“ป..ป่าวครับ
จองกุกตื่นแล้ว ผมไปกินข้าวก่อนนะ” คนร่างบางรีบเดินหนีออกไปทันที
โดยไม่ได้หันกลับมามองว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ฮยองครับ...
เลิกขัดความสุขคนอื่นสักทีได้ไหมครับ”
“หึ..
ถ้าเป็นคนอื่นหน่ะ ไม่เป็นไรหรอก แต่วีหน่ะฮยองถือว่าเป็นคนอื่นไม่ได้หรอก”
“ฮยองครับ อดีตคืออดีต
อย่าเอามาปนกันได้ไหมครับ ตอนนี้ผมชอบวีฮยอง ผมฮยองมาก มากพอที่สามารถให้ทุกอย่างกับเขา
ต่อให้ฮยองจะทำให้ผมเสียใจหรือเจ็บปวดขนาดไหนผมก็ยอม
เพื่อแลกกับหัวใจของวีฮยองแล้ว ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรผมก็ยอมครับ
เพราะฉะนั้นช่วยมาทำให้วีฮยองต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตเลยครับ
ผมไปก่อนนะครับ ต้องรีบไปเตรียมตัว”
จองกุกเดินออกไป ทิ้งไว้ให้เหลือแต่ความโกรธภายในใจของจิน
“หึ..
วีไม่มีทางเป็นของนายหรอก จองกุก”
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ :D
เป็นไงบ้างครับ ตอนนี้ดุเด็ดเผ็ดมันแค่ไหน แต่ก็สู้ตอนถัดไปไม่ได้อย่างแน่นอน
นี่ไรท์มาคอนเฟิร์มเองเลยนะเนี่ย
อย่าลืมติดตามตอนต่อๆไปด้วยนะครับ
รักนักอ่านทุกคนนะ ><
พรี่จินคะ!!!......
ตอบลบ