[Fic BTS] Who you? Special HopeGa :: nc-17

ตอนที่ 8 HopeGa Special nc-17

**Not based on true story**

เถื่อน ดิบ เย็นชา นี่แหละนิยามตัวผม.....

                แนะนำตัวก่อนดีกว่า ผมชื่อ ยุนกิ ครับ หรือจะเรียกว่า ชูก้า ก็ได้ครับ ผมเป็นหนึ่งในสมาชิกของวงบังทัน  แรกๆที่เข้ามาใหม่ผมค่อนข้างจะเป็นคนที่เงียบๆนะครับ ไม่ค่อยสุงสิงกับใครสักเท่าไหร่ จนผมได้มาเจอกับเขา เขาที่ทำให้ทุกอย่างในชีวิตของผมเปลี่ยนไป จากที่เป็นคนยิ้มโคตรจะยาก แต่กลับมายิ้มให้เขาทุกครั้งเมื่อเขาเล่นมุกใส่ ต่อให้มันจะแป่กแค่ไหน ผมก็ยิ้มให้เขา  จากที่เป็นคนชอบอยู่คนเดียว กลับกลายเป็นอยากที่จะอยู่กับเขา อยากจะใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนไปๆมาๆ ก็เริ่มอยากได้มาเป็นของตัวเอง

                แล้วก็ได้แล้วด้วย J

“แม่งเอ๊ย ทำไมมันคิดไม่ออกสักทีว่ะ”

คำด่าสบถถูกปล่อยออกมาจากปากของคนร่างบางที่กำลังนั่งเครียดอยู่กับการแต่งเพลง ทำเอาคนร่างสูงที่กำลังนอนอยู่ถึงกับสะดุ้งตื่นเลยทีเดียว

“เป็นไรว่ะ ยุนกิ” ถึงแม้จะอายุน้อยกว่า แต่สรรพนามคำว่าพี่ก็แทบจะไม่เคยหลุดออกมาจากปากของเขาเลยสักครั้ง

“เห้ย มึงจะเรียกกูดีๆบ้างไม่ได้เลยรึไงว่ะ กูเป็นพี่มึงนะ”

“อ้าวเหรอ นึกว่าเป็นเมียซะอีก”

อีโฮป.... เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ พอตามใจก็ชอบมาหยาบคายใส่ ต่อให้เป็นผัวเมียกันจริงๆ มันก็ควรจะพูดดีๆบ้างรึเปล่าว่ะ นู่นนี่นั่นก็ดีแต่ใช้กำลัง หยาบคายจริงๆ ยิ่งเรื่องบนเตียงนะ ไม่ต้องพูดถึง มันทำจนสะโพกของผมระบมไปได้เป็นเดือนอ่ะคิดดู

“เฮ้ย พูดให้มันดีๆหน่อยนะ” ร่างบางพูดพร้อมกับเดินไปดีดหน้าผากของคนที่กำลังนอน แต่ทว่าร่างสูงกลับคว้ามือของร่างเล็กพร้อมกับดึงลงมาหาตัวของเขา ทำให้สภาพในตอนนี้เป็นร่างเล็กที่กำลังขึ้นคร่อมเขาอยู่

“ยุนกิอ่า หัดเป็นศรีภรรยาที่ดีหน่อยสิ เดี๋ยวนี้เป็นอะไรนะ หยาบคายหน่อยก็โดนว่า” ร่างสูงพูดพร้อมกับเกลี่ยแก้มขาวใสของคนร่างบาง

“โฮซอก... นายนี่มัน แย่จริงๆ” ร่างเล็กพูดไปเบะปากไป ภาพที่ปรากฏออกมาต่อหน้าคนที่นอนอยู่ด้านล่างตอนนี้ ถ้าให้เปรียบ ยุนกิก็เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ที่อยู่ในมือของเสือ ทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลยนะ

“ฮยองเบะปากแล้วน่ารักจังนะ”

ในที่สุดคำว่าฮยองก็หลุดออกมาจากปากของร่างสูงสักที แต่ว่าคำพูดที่เหมือนคำชมนั่นมันทำให้หัวใจรู้สึกพองโตยังไงไม่รู้

“คนบ้า...”

“บ้าแล้วรักไหมล่ะ”

“.....”

“รักไหม ไหนตอบสิ”

“ไม่!  ไม่รัก”

ใครมันจะไปพูดว่ารักง่ายๆกันเล่า ฝันไปเหอะ

“ไม่รักงั้นต้องโดนลงโทษ”

เมื่อสิ้นสุดคำพูดของคนร่างสูง เขาก็ดึงคนที่คร่อมอยู่ด้านบนลงมาประกบปากทันที

รสชาติและความหอมหวานจากริมฝีปากของคนร่างบางตรงหน้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักครั้ง เขาชอบชอบที่จะจูบคนตัวเล็กคนนี้ และต้องการที่จะให้จูบนี้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

“อื้อ...” ร่างบางเริ่มส่งเสียงร้องจากการขาดอากาศ แต่คิดหรือว่าร่างสูงจะสนใจ เขายังคงระดมจูบไปเรื่อยๆ ลิ้นร้อนพันเกี่ยวกระวัดกันในโพรงปากอย่างพัลวัน มือของร่างหนาเริ่มซุกซนได้ล้วงเข้าไปปัดป่ายยอดอกสีหวาน

               

                ร่างบางตอนนี้เริ่มรู้ตัวแล้วว่าถ้าปล่อยให้คนร่างสูงตรงหน้าเล่นแบบนี้ไปเรื่อยๆคงจะไม่ได้ทำงานอย่างแน่นอน เขาเลยค่อยๆดันตัวออกจากการรัดกุมของร่างหนา แต่แรงอันน้อยนิดจะสู้แรงอันมหาศาลของโฮซอกได้อย่างไรกัน

“โฮซอก!! นาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” ร่างเล็กพยายามดันตัวออกจากร่างสูง

“ยุนกิอ่า... ขออีกนิดไม่ได้เหรอ นี่ก็ตั้งหลายวันแล้วนะที่เราไม่ได้บั้มบั้มกันอ่า ขอนิดนึงน่า” ร่างสูงไม่ได้พูดอย่างแต่เริ่มไซร้ซอกคอขาวเนียนของยุนกิไปด้วย

“ย่าห์! นายนี่ หยุดเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะไปทำงานแล้ว ปล่อยยยยย!!” ร่างเล็กเริ่มโวยวาย ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่อยากสวีทกับแฟนนะ แต่ว่า งานคืองาน สวีทคือสวีท มันจะเอามาทำพร้อมกันได้ไงล่ะ!!

“…ปล่อยก็ได้ครับ” สุดท้ายร่างสูงก็ยอมปล่อยร่างเล็กออกจากอ้อมกอดของเขา

“ดี”

“แต่ว่าพอเสร็จงานแล้ว ยุนกิต้องมาหาผมที่ห้องนะ” ร่างสูงพูดพร้อมกับมากระเง้ากระงอดที่แขนของร่างเล็ก

“อืม ก็ได้” ยอมตกลงแต่โดยดี ไม่มีซึ่งข้อโต้แย้งใดๆ..  [อยากละสิยุนกิ :3]

“จุ๊บ รักนะครับที่รัก” โฮซอกพูดพร้อมกับบดจูบหนักๆไปที่ริมฝีปากบางของร่างเล็ก

“ไปเลย ออกไปได้แล้ว” ปากก็ไล่อยู่หรอกนะ แต่ว่าแก้มของเจ้าตัวกลับแดงไปหมดแล้ว

“ครับ ศรีภรรยาของผม”

“ไอ้เหยินบ้าเอ๋ย...”

………………………………………………….

NC – 17

...เมื่องานสำเร็จลุล่วงก็ถึงเวลาทำตามสัญญา…

ร่างบางถูกกระชากเข้ามาในอ้อมกอดของร่างสูงทันทีเมื่อเดินเข้ามาในห้อง  ริมฝีปากแดงฉ่ำตอนนี้ถูกทาบทับลงมาด้วยริมฝีปากหนาของร่างสูง การบดจูบแสนเร่าร้อนทำให้ร่างเล็กเริ่มหอบเนื่องจากความร้อนในร่างกายที่เริ่มเพิ่มขึ้นมากเรื่อยๆ หน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักหน่วง ทั้งตื่นเต้น ทั้งเสียวซ่านไปทั้งตัว

“แค่จูบก็เป็นขนาดนี้แล้วเหรอครับ ยุนกิ”

“นายมันบ้า โฮซอก...”

“บ้าแล้วรักไหมล่ะ”

                ร่างสูงดันร่างเล็กให้นอนราบลงกับเตียง พร้อมกับพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้า แต่ก็ยังไม่วายจะลืมที่จะประทับรอยความเป็นเจ้าของไว้ตามซอกคอขาวเนียน เรื่อยลงไปตามหน้าอก

                กระดุมที่ค่อยๆถูกปลดทีละเม็ด จนหมดเผยให้เห็นผิวกายสีขาวเนียนของร่างบางตรงหน้า ยอดอกทับทิมที่เริ่มแข็งจากการบีบซ้ำของมือหนา ทำให้ร่างเล็กหลุดเสียงครางออกมาเป็นช่วงๆ หน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักหน่วง

“อื้อ ล...เลิกบีบได้แล้ว” ร่างบางเริ่มส่งเสียงร้องประท้วง

“ครับ ไม่บีบ.. แต่ของับเลยนะครับ”

                ยอดอกที่เริ่มแข็งขัดมากขึ้นเรื่อยๆ จากการทั้งโดนกัดทั้งโดนบีบ ทำให้ความเป็นชายของเขาเริ่มตั้งชูชันจนเห็นได้ชัดแม้จะใส่กางเกงอยู่ก็ตาม

“ยุนกิอ่า... ตรงนี้มันตั้งขึ้นแล้วนะ”

               

ร่างสูงพูดพร้อมกับคลึงส่วนปลายของแก่นกายร่างเล็ก  จนกางเกงเริ่มแฉะจากน้ำที่เริ่มปริ่มออกมาจากส่วนปลาย

“อ... อ๊ะ  ม...ไม่เอาแบบนี้”  ร่างบางส่งเสียงร้องประท้วง มาแกล้งคนแก่กว่าแบบนี้มันไม่สุภาพเลยนะโฮซอก

“ไม่แกล้งแล้วครับที่รัก” ร่างสูงค่อยๆบรรจงรูดซิบออก มือหนาที่ค่อยๆบรรจงดึงเนื้อผ้าชิ้นบางออกจากขาเรียวบางของร่างเล็ก เผยให้เห็นแก่นกายที่ตั้งชูชันขึ้นมาจากการกระตุ้นเพียงเล็กน้อยของร่างสูง พร้อมกับส่วนปลายที่น้ำเริ่มไหลออกมาเล็กน้อย

                ร่างสูงบรรจงนวดคลึงตรงส่วนหัวแก่นกายของคนร่างบางตรงหน้าอย่างเบามือ คนตัวเล็กแบบ มิน ยุนกิ ถ้าขืนรุกหนักตั้งแต่ตอนช่วงแรกๆคงหมดแรงอย่างรวดเร็วเป็นแน่แท้ ดูจากสัดส่วนที่แสนจะละม้ายคล้ายคลึงกับผู้หญิง เอวที่บางเฉียบ และสีผิวขาวนวลเนียน แก้มสีแดงอมชมพู ริมฝีปากสีชมพูฉ่ำน้ำ ดูยังไงเขาก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนนึวเลยสักนิดเดียว

                ร่างเล็กนอนหอบหายใจอย่างหนักพร้อมกับส่งเสียงครางร้องประท้วงคนที่กำลังปรนเปรอความสุขให้กับเขา มือหนาที่เริ่มบีบเน้นตรงส่วนยอด เริ่มรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว เร่งเร้าจังหวะทำให้คนที่นอนอยู่ข้างล่างเริ่มอยู่ไม่สุก

                ฝ่ามือเล็กเอื้อมขึ้นมาขยุ้มผมของคนตัวสูง การกระทำที่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเขาต้องการที่จะระบายความเสียวซ่านที่มาจาการหยอกเย้าของคนตรงหน้า

“ฮ..โฮซอก พอแล้ว อื้อ...ไม่ไหว” ร่างบางเผยอริมฝีปากขึ้นก่อนจะขอร้องให้คนร้องสูงตรงหน้าหยุดหยอกเหย้ากับน้องชายของเขาสักที น้ำตาที่ใสๆที่ค่อยๆเอ่อออกมา เขาต้องการที่จะปลดปล่อยแต่คนร่างสูงตรงหน้ากลับกดส่วนยอดเอาไว้

“หืม? ไม่ไหวแล้วเหรอครับ” ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจกับการกระทำของคนต่างหน้า ดูสิ ยุนกิที่ใครๆต่างก็กลัวกำลังจะแพ้เขาอย่างหมดรูปเลย

“อื้อ” ร่างเล็กหลับตาพร้อมกับพยักหน้าหงึกหงัก

                สุดท้ายร่างสูงก็ยอมปล่อย น้ำสีขาวขุ่นที่ค่อยๆไหลออกจากส่วนปลายของร่างบางที่ละน้อย ทำให้ร่างสูงรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก เขาเองก็ต้องการจะเข้าไปสำรวจโพรงเล็กของคนตรงหน้าแล้วเช่นกัน

                โฮซอกจัดแจงถอดกางเกงของตนออกอย่างรวดเร็ว แก่นกายที่มีขนาดใหญ่กว่าของยุนกิถึงสองเท่า ทำเอาคนที่นอนอยู่รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องไปเลย ร่างบางกะพริบตาปริบๆ เขาก็ได้แต่หวังว่าในวันพรุ่งนี้ เขาจะยังสามารถเดินได้แบบคนปกติอีกหรือไม่นะ...

                ไร้ซึ่งการเปิดทางใดๆ แก่นกายขนาดใหญ่ชุ่มน้ำค่อยๆถูกดันเข้าไปในช่องทางสีสดพร้อมกับของเหลวสีแดงสดที่ค่อยๆไหลออกมา กลายเป็นตัวหล่อลื่นที่สามารถทำให้ขยับเขยื้อนแก่นกายได้ง่ายมากขึ้น

“อ๊า... เจ็บ โฮซอก ฮยองเจ็บ...”

“อย่าเกร็งนะครับ”

                ร่างสูงค่อยๆขยับเข้าออกอย่างระมัดระวัง ท่องเอาไว้โฮซอกต้องค่อยๆทำให้เขายอมรับ ช้าๆเข้าไว้ นะโม เข้าออก หายใจเข้าพุธ... หายใจออก ท...

“โฮซอก”

“ค..ครับ?”

“เร็วขึ้นอีกสิ”

                กูไม่ยงไม่เย็นแม่งแล้ว !!!

                เมื่อได้ยินร่างเล็กเอ่ยปากเช่นนั้น เขาก็ไม่รอช้าที่จะตอบรับความต้องการของคนตรงหน้า การกระแทกเข้าออกซ้ำๆอย่างรุนแรงหลายครั้งถูกมอบให้คนร่างบาง ร่างกายที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ และลมหายใจที่ขาดเป็นห่วง ร่างสูงกระแทกซ้ำเข้าไปในหลายครั้งจนร่างเล็กในตอนนี้แทบจะไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกใดๆอีก ทุกอย่างมันดูอื้ออึ้งและมึนงงไปหมด ของเหลวสีแดงสดไหลออกมาอย่างไม่หยุด การเสียดสีภายในช่องจนเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง เตียงที่สั่นโครงเครงไปมา เสียงครางที่หลุดออกมาอย่างไม่ขาดสาย จนในที่สุดทุกอย่างก็จบลง ของเหลวสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางสีแดงสดอย่างมากมาย

                ร่างสูงค่อยๆถอนแก่นกายออก พร้อมกับค่อยๆล้มตัวลงนอนข้างๆคนร่างบางตรงหน้า ซึ่งในตอนนี้เขาได้โดน knock-out ไปเป็นที่เรียบร้อย

“รักนะครับ ยุนกิฮยองที่รักของผม” ร่างสูงพูดพร้อมกับจูบเบาๆที่หน้าของคนตรงหน้า ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา

                สุดท้ายก็เรียกยุนกิว่าฮยองแล้วสินะโฮซอก รักกันแบบนี้ไปนานๆนะ

………………………………………………………………………..

โว้ะ โฮ้ะ โฮ้ววววว

เป็นยังไงบ้างเล่านักอ่านทั้งหลาย ตอนนี้เป็นพิเศษ ของพี่โฮป และพี่ก้า

ไรท์ของโทษนะ ที่มาอัพอภิมหาโคตรๆช้า สัญญาจริงๆว่าต่อไปนี้ จิพยายาม เน้น.. พยายามจิมาอัพให้บ่อยยิ่งขึ้น

ยังไงก็ติดตามกันแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ อย่าเพิ่งหายไปไหนกัน

ถ้าหายไป ไรท์เหงาตายเยย

ปล.รักนักอ่านทุกคนนะ ม๊วฟฟฟ

ติดตามอัพเดทตอนต่างๆ

Twitter: @dumklumx95_